Tijdens een boottocht die wordt aangeboden door één van de vele bureautjes in Walvis Bay, vallen er een paar dingen op. De vuurtoren staat tegen alle verwachtingen in niet op de klif van Pelican Point. Het schiereiland bestaat uit een nauwe strip zand die 9 kilometer ver in de zee uitstrekt en zo de baai beschermt tegen de Atlantische Oceaan. Dankzij de zeestromen, de wind en overstromingen van de Kuiseb rivier bleven er door de jaren heen grote hoeveelheden grond achter waardoor het schiereiland bleef groeien na de bouw van de vuurtoren. Ondertussen strekt de zandbank van het schiereiland zich al twee kilometer verder dan waar de vuurtoren staat.

Er valt nog iets bijzonders op tijdens de zalige boottocht, het uiterlijk van de vuurtoren. Toen de vuurtoren net was gebouwd, was ze grijs geverfd. De zeemannen klaagden dat ze door haar grijze kleur niet duidelijk zichtbaar was in de mist en nevel die dagelijks opkomt. Ze kregen de kans om een nieuwe kleur voor te stellen die de vuurtoren duidelijker zou maken. Na veel opties te testen, werd de toren uiteindelijk geverfd in de meest opvallende combinatie, zwart en witte cirkels.

De eerste vuurtoren die in juni 1915 op Pelican Point werd gebouwd, bestond uit een kleine en automatische acetyleengaslantaarns die aan een houten platform in het zand werden gehangen. 17 jaar later werd ze vervangen door een pre-made gietijzeren toren die al in 1913 was gemaakt als een vervanging voor de vuurtoren in Durban maar nooit werd gebruikt. Deze toren werd door haar hoogte van 30,7 meter vaak gebruikt als navigatiepunt.

Walvis Bay bleef groeien als havenstad waardoor meer en meer schepen haar haven binnen vaarden. Al snel was het licht van de vuurtoren niet sterk genoeg meer en werd in 1955 de lichtbron vervangen door een 500 mm acetyleengaslantaarn. Vier jaar later werd die dan vervangen door een 250 Watt lamp waardoor de lichtsterkte verhoogde naar ongeveen 15.000 cd. De haven bleef maar aan een snel tempo groeien waardoor de vuurtoren ook moest blijven groeien. Ze werd beter gemaakt door de toevoeging van een automatisch ronddraaiend voetstuk en een groep sterke flitslichten met een totale lichtsterkte van 1.300.000 cd.

De vuurtoren bleef maar verbeterd worden. Van een radiobaken dat een paar jaar later werd vervangen door een moderne elektrische misthoorn naar een machinekamer en een woongedeelte voor de vuurtorenwachters. Om zeker te zijn dat het zand van de duinen zich niet konden opstapelen tegen het gebouw, werd alles ook meerdere keren herontworpen.

Door de groei van technologie en nieuwe alternatieven voor navigatie heeft de vuurtoren wat van haar technologische waarde verloren, maar ze blijft als een eervolle schildwacht over de lagune van Walvis Bay waken en ze vormt zo één van de meest aantrekkelijke iconen in de streek. Een groot deel van de lagune en de kustlijn zijn deel van de Walvis Bay Wetlands en worden onder de Ramsar Convention beschermd als een belangrijk vogelgebied. Hierdoor is de toegang tot de Pelican Point en haar vuurtoren beperkt wat haar mysterieuze schoonheid alleen maar sterker maakt. Ze rijst op als een eenzame geest uit de mist zoals een luchtspiegeling in de woestijn.

De vuurtoren is al 70 jaar lang blootgesteld aan het strenge klimaat en zal waarschijnlijk nog vele jaren de elementen trotseren. Ze is niet enkel maar een navigatie-hulpmiddel meer voor zeemannen, maar ze is ook een bezienswaardigheid geworden voor de kustbewoners en een attractie voor de toeristen die de Namibische kust bezoeken.